Arctic Monkeys- brytyjski zespół indie rockowy powstały w 2002 roku na przedmieściach Sheffield- High Green. Grupę tworzą: Alex Turner (wokal, gitara), Jamie Cook (gitara solowa/rytmiczna), Nick O’Malley (gitarowa basowa, chórki) i Matt Helders (perkusja, chórki). Pierwotnie basistą zespołu był Andy Nicholson, lecz opuścił grupę w 2006 r., krótko po tym, jak światło dzienne ujrzała debiutancka płyta. Formacja ma na swoim koncie 5 albumów studyjnych: “Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not” (2006 r.), “Favourite Worst Nightmare” (2007 r.), “Humbug” (2009 r.), “Suck it And See” (2011 r.) oraz “AM” (2013 r.), jak również jeden album koncertowy „At The Apollo” (2008 r.).

Pierwsza płyta zespołu stała się najszybciej sprzedawanym debiutanckim albumem w historii brytyjskiego rynku muzycznego. Grupa 7 razy otrzymywała nagrodę Brit Awards, trzykrotnie zgarniając statuetkę dla najlepszego zespołu brytyjskiego. Ponadto ma na koncie 2 nominacje do nagrody Grammy Awards, oraz jedną nagrodę Mercury Prize będąc do niej nominowanym 3 razy.

Próby zespołu odbywały się w „Yellow Arch Studios” w Neepsend. Pierwszy występ na żywo miał miejsce 13 czerwca 2003 r. w pubie „The Grapes” w centrum Sheffield. Mając za sobą kilka koncertów w 2003 roku, zespół zaczął nagrywać dema w „2fly studios” w Sheffield. Efektem była kolekcja 17 utworów, która, dziś znana pod tytułem „Beneath the Boardwalk”, została nagrana na płytach CD rozdawanych później na koncertach grupy.

Pierwszy dystrybutor, chcąc sklasyfikować dema, nadał im nazwę klubu, w którym je otrzymał- „Boardwalk”- gdzie pracował Alex, a Arctic Monkeys dawali swoje koncerty. Z biegiem czasu, przez ciągłe rozpowszechnianie demówek, wszystkie nosiły tę nazwę. Doprowadziło to do wielu nieporozumień, m.in. do tego, że wielu omylnie uważało „Beneath the Boardwalk” za wcześniejszy album.

W 2005 roku, w wywiadzie dla magazynu „Prefix”, Matt Helders opowiadał o rozpowszechnianiu nagrań zespołu:

Wiele głosów uważało, że dzięki takim akcjom Arctic Monkeys prezentowali zupełnie nowy sposób w jaki młode zespoły mogą być promowane. To uczyniło ich jedną z pierwszych grup, które zdobyły rozgłos dzięki internetowi.

Popularność zespołu zaczęła rosnąć na północy Anglii, zyskując rozgłos dzięki radiu BBC i brytyjskim tabloidom. Lokalny fotograf Mark Bull filmował występy grupy. Nakręcił teledysk do utworu „Fake Tales of San Francisco”, udostępniając go na swojej stronie internetowej.

W maju 2005 roku, Arctic Monkeys wydali swój pierwszy singiel pt. „Five Minutes with Arctic Monkeys”, który zawierał 2 utwory” „Fake Tales of San Francisco” oraz „From the Ritz to the Rubble”. Nakład singla wynosił 500 sztuk płyt CD oraz 1000 sztuk 7” winyli, ale był również dostępny do pobrania ze sklepu muzycznego iTunes.

Niedługo później, zespół zagrał podczas festiwalu Reading and Leeds na Carling Stage- scenie przeznaczonej dla mało znanych i rozpoznawalnych zespołów. Duża część prasy muzycznej zwiększała szum wokół tego występu, co doprowadziło do zebrania się nadzwyczajnie wielkiego tłumu fanów pod sceną.

W czerwcu 2005 roku, Arctic Monkeys podpisali kontrakt nagraniowy z wytwórnią „Domino”. Zespół wspomniał, że spodobała im się etyka DIY (Do It Youself- zrób to sam) właściciela wytwórni Laurence’a Bella, który rozkręcił wytwórnie we własnym mieszkaniu i podpisywał kontrakty tylko z zespołami, które osobiście lubił. Pierwszy singiel spod marki Domino- „I Bet You Look Good on the Dancefloor” został wydany 17 października 2005 r. i od razu wylądował na pierwszym miejscu brytyjskiego Singles Chart. Dwa tygodnie wcześniej grupa po raz pierwszy pojawiła się na okładce magazynu NME. Ich drugi singiel „When the Sun Goes Down” (pierwotnie nazwany „Scummy”), wydany 16 stycznia 2006 r. również trafił na pierwsze miejsce listy UK Singles Chart, dzięki osiągnięciu liczby 38 922 sprzedanych kopii.

Gatunek muzyczny przypisywany zespołowi to indie rock. Brzmienie grupy ulegało jednak zmianie na każdym wydawnictwie, i jest to jedna z najważniejszych cech wyróżniających Arctic Monkeys na tle innych formacji. Muzycznie zespół rozwijał się z albumu na album, nadając każdemu z nich zupełnie nowy styl, co czyni go trudnym do jednoznacznego sklasyfikowania. Być może kluczowym elementem, który przyniósł zespołowi tak wczesną popularność, są zawiłe, nieoczywiste teksty wokalisty i frontmana Alexa Turnera, śpiewane z charakterystycznym silnym akcentem z Sheffield. Ich pierwsze albumy „Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not” oraz „Favourite Worst Nightmare”, z wyrazistymi tekstami Alexa w roli głównej, są mocno zakorzenione w klimatach garażowego rocka i post-punku. Na pierwszej płycie Alex Turner zbadał nocny tryb życia ludzi bawiących się w klubach oraz ich kultury w rodzinnym mieście zespołu, Sheffield. Turner opisuje „Dancing Shoes” jako piosenkę o „ludziach którzy zawsze chcą poderwać gdy wychodzą, jakkolwiek mocno to maskują”. Te zagadnienia poruszane są również na następnym wydawnictwie „Favourite Worst Nightmare”, gdzie zespół wciąż rozwija się muzycznie. Piosenki jak „Fluorescent Adolescent” czy „Do Me a Favour” opowiadają o nieudanych związkach, dorastaniu, przy czym zespół uzyskuje bardziej agresywne brzmienie. Kolejny album „Humbug” to swojego rodzaju dzika zmiana w brzmieniu dzięki wpływowi Josha Homme’a współpracującego z zespołem przy produkcji płyty. Krążek ten charakteryzuje się psychodeliczno-rockowym klimatem, teksty Alexa stały się bardziej abstrakcyjne, poruszały bardziej tajemnicze wątki niż proste, dowcipne utwory z poprzednich dwóch albumów. Czwarte wydawnictwo o tytule „Suck it And See” ukazuje Arctic Monkeys jako zespół odkrywający nowe style i mieszający je z świeżo odkrytą u nich dojrzałością. Cytując Alexa: „Album jest zbalansowany pomiędzy trzema pierwszymi. Nie ma tutaj nic o postojach dla taksówek ani niczego w tym stylu, lecz jest tu trochę z tego punktu widzenia i poczucia humoru, które miałem przy naszych pierwszych utworach. Jest tu również troszkę „Humbugowych” rzeczy”. Krytycy dostrzegli na tym nagraniu wpływy klasycznych brytyjskich zespołów rockowych z lat 60’, jak również przewagę wolnych, miłosnych ballad nad szybkimi, rockowymi piosenkami, tak typowymi dla brzmienia zespołu. W wywiadzie dla NME, Alex Turner wskazał Johna Lennona jako główną inspirację w warstwie lirycznej. Turner wspominał: „Pamiętam kiedy zacząłem pisać piosenki i teksty, bardzo chciałem potrafić napisać piosenkę w stylu „I Am The Walrus” (The Beatles). Było to dla mnie bardzo trudne. Kiedy tego słuchasz, brzmi to jak nonsens, ale bardzo trudno jest napisać coś takiego i sprawić, by to zniewalało. Lennon miał do tego talent.